Genialny, ale bardzo smutny. Tak jak Pan Raczk rozumiem, że to film o końcu zachodu. Pozostawia ogromny smutek i żal. Ale i radość że ciągle możemy się tych ostatnich chwil chwytać. I jeszcze miałam wrażenie jakbym oglądała taka poprzekecaną Boską Komedię, z Robbie jako Beatrycze. Beatrycze ze slumsów, ale z geniuszem w sobie, w swojej osobowosci i ekspresji która właśnie dla tego chłopaka z Meksyku jest miłością ale i powodem wyruszenia w dół piekieł. Dół piekieł, bo życie się zmienia, następują różne okoicznosci, charaktery sie gną, on w końcu sięga do najdaleszego kręgu chyba na tej imprezie gdy oddaje pieniądze. Ci wszyscy bohaterowie chcieli najlepiej, byli genialni, byli prawdziwymi artystami, ale świat szedł swoją drogą i poszedł w swoim kierunku. I tu zaczyna się metafora końca zachodu, nie tylko epoki. Zmieniające się technologie, rozwalające tę sztukę, jej odbiór a co za tym idzie tych artystów. Później jakieś kolejne filmy jak "Deszczowa piosenka" próbujące uchwycić te przemiany ale nigdy nie umiejące uchwycić naprawdę tego co wydarzyło się naprawdę. Kino pozostaje karykaturą. Chazelle próbuje uchwycić to jak to wyglądało faktycnznie, na czym polegało tworzenie i jakie ofiary za sobą ciągnęło. Oj smutny film, smutny.